Miejska Biblioteka Publiczna

Hanulka Jozy

Tyt. oryg.: "Jozova Hanule ".

Autor: Legátová, Květa

Chałupa nieboszczyka Manka stała na malutkim występie na zboczu, ale prowadziło do niej dość strome podejście z wąwozu. Wyglądała malowniczo i pachniała świeżym drewnem. Joza pokazał mi trzy inne podobne domostwa, jedyne siedliska, które w okolicy w ogóle można było dostrzec.- Nad nami mieszka Lucka, obok Żenia, na lewo Jurigowie.Trzy nędzne chałupy na olbrzymiej przestrzeni. Mój wzrok

przyciągnęły cztery krowy pasące się na porosłym trawą spłachetku ziemi porytym skalnymi zębami. Miniaturowe poletka, samotne drzewa. Widać było, że nie przynależą do lasu, który ciągnął się w tle aż po niebo. Po żadnej wsi nie było tu ani śladu. Stałam na progu swego przyszłego domu i rozglądałam się niepewnie.- Gdzie jest ogród? Joza zatoczył ręką wokół siebie. Tajemnica samotnych drzew: jabłonie, śliwa, wiśnia. Rząd leszczyn, zaskakująco równy, przed nim kawał przekopanej, surowej ziemi. W Żelarach nie wiedzą, co to płot. Chociaż duchowo przygotowałam się na warunki życia w górskiej wiosce, nie spodziewałam się takiej nędzy. Klepisko, gołe ściany, jedna półka, wieszak, ława, stół. W izbie szerokie łóżko z dwoma siennikami a pomiędzy okienkami coś jakby skrzynia.Joza nie zauważył mojego przerażenia, bo zajmował się jedyną rzeczą godną uwagi w naszej chałupinie - piecem, który wyglądał jak beżowy graniastosłup i przechodził z kuchni do pokoju. Na piecu stały dwa garnki. Jeden ogromny, pewnie na ciepłą wodę, drugi mały. Oba były gliniane.- Usiądź sobie na razie. Sam przycupnął na trzynogim zydlu przy piecu, zaczął grzebać w palenisku. Nie odwrócił się. Usiadłam na ławie. Przerażenie przechodziło w histerię. Jutro tutaj, do tej rezydencji, wprowadzę się jako żona. Mój przyszły pan nalał wody z cebra, który stał w sieni, do ogromnego garnka i z pustym naczyniem poszedł Bóg wie dokąd po nową. (fr. książki).

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)